Özgürlük Şiiri - Muhammed Çelik

Aldığımız nefes bile kalbimize prangalıyken nasıl özgür olalım?
Ruhumuz göçüp gitmek ister belki bizden
Belki sıkılmıştır,daralmıştır,bunalmıştır
Tanrının vadettiği gün gelmeden
Söyleyin nasıl gider?
Nereye kadar gider bu düzen
Ben sokak çocuğuyum,demokrasiye boyun eğdim,
Özgürlüğümü düşünemeden
Neden diğerleri oyun oynarken,
Benim yüzüm paslı,ellerim kirliydi
Neden ben okumak isterken,
Hayat benim önüme set çekti?
Benim suçum neydi?
Anladım ki kirliydi bu düzen
Ben proleterim,ailesini geçindiren
Kızım yollarımı gözlerdi elimde oyuncak görmek için
Param yetmezdi,alamazdım,ağlardım için için
Eşim hastalandığı vakit hastaneye götüremezdim
Çünkü araba sahiplerinin zengin sayıldığı bir ülkedeydim
İntihar edemedim ama intihar etmeyi düşünmeden de edemedim
Oysa ruhum göçüp gitse özgür olamaz mıydım?
Yanmak özgürlükse,evet!