Özgürlüğe Doğru Şiiri - Musa Karademir

Sen masumca duvar dibinde ölümü bekleyen çocuk,
Söyle kim attı, bombaları üzerine,
Kamyonlara yükleyip,
Bir Ekim kışında, seni yurdundan sürgün edeni söyle bana...

Hani barış güvercinleri yollamışlardı sana. Ulaşmadı mı?
Baksana amcalar senin için şarkılar söylüyor.
Ah be çocuğum,
Sana şarkı söylediler diye,
Amcaları da tek tek kodese attılar.
Eli kalem tutanlar senin için ağladı.
Gitarlar çaldı sokak ortasında senin için,

Beyaz camda bir gece ışıklar parladı.
Sen çığlık attın, ağladın...
Yağan ışık yağmuru değildi.
Bir gece sadece insan olanlara yağan ateşti.
Toprağa her düşüşte, yeni bir hayat kayboluyordu.
Özgürlük ise, elinde kılıçla hukuk arıyordu.

Nice İnci’ler, Nazım’lar, Can’lar, Livaneli’ler,
Güneşe doğru senin için uçurtma uçurdu.
Kimse duymasın, kimse vurmasın diye,
Söylediler, uçurdular usulca kalplerinde...

Ateş, duman ve sen...
Ağla şimdi istediğin kadar,
Toprakta yatan babandı,
Tecavüze uğrayan annen,

Yarınlar bizim olacaktı.
Gelecek bize gülümseyecekti.
Barış güvercini yarı yolda kaldı.
Yapraklar kurudu...

Yarını bekleyenlere yazık oldu.
Özgürlük saksıda sıska kaldı.
Otobüs yolcuları gibi, dağıldı gitti herkes...
Menzile varmadan, kahroldu hepsi...

Şimdi özgürlük öksüz kaldı.
Aşk şarkıları, günlük yazıldı.
Ölüm meleği tuttu elinden,
Sen kendine baktın.
Dudaklarının kıvrımında halen bir umut,
Bir duvar dibinde, vurulmuş bedenini seyrederken,
Gülümsüyordun, özgürlüğe doğru...

8 Mart 2003 (Cumartesi, 17:45)