Özgür kafes Şiiri - Gökhan Barış Pekşen

Burada, bu odada, bu şiirde
kendime yazdığım büyük yalnızlık
küfrün toprağında tenimi örtüpte beni nefessiz bırakan..
Belki bir gün buluşur diye
aynı ormanda kaybolan çocuklar ruhumun kafesini kıra kıra sis çanlarını çalıyorlardı Tanrı'nın kayıp cennetinde..

Kimse sesini çıkarmadı o vakit
sessizliğin o koyu ışığı
fişlenmiş rüyalarımın çığlıklarından uyandırıyor beni..

Yani..
Kim demiş, kırklarına yaklaşan bir adamın yası sıkıcı olur diye..

Yani..
Bazen işte böyledir, saçı başı dağılır aynada ki yüzümün..
Ne cehennemdir ama!
Lacivert lafların, şairane acılarının ardına sığınma..

- Özgür Kafes
- Gökhan Pekşen
- 01062017