Özgür bir tablo Şiiri - Cevat Çeştepe

... sonra çekiç, paslı çivinin başına vurmak için havaya kalktığında,

bütün saat kuleleri kendi geçmişini göstermeye başladı, nehirler durdu
ben meydanın ortasında dönüyordum, dört yandan rüzgarlar geçiyordu
rüzgarların sesi sanki, kıyametin öncesi, İsrafil’in borusundan geliyordu
ve parmak izimi taşıyan duvarlardaki sloganların, hepsi tutuklanıyordu
ve bir çocuk ağlıyordu, ben ağlıyordum, hem dönüyor hem ağlıyordum
duvara en son senin ismini yazmıştım, ellerimi sen diye kokluyordum...

... ellerimi saklarım, denizler yağmur olup yağmaya başladığında,

tutmak istiyor ama tutamıyordum, soluğumun içinde savrulan eteklerini
saçların kaplamıştı bütün yüzümü, göremiyordum danseden kelebekleri
sevişmelerimiz rüyalara dar geliyordu, her gece bir başka masal gibiydi
ve her yağmurda deli sırılsıklamdık, bulutlar bile böylesini görmemişti
ve yeni bir sabah şimdi, ben güvertede emekliyorum ellerimin üstünde
avuç içi çizgilerim nasıl uzuyor bir bilsen, ulaşmak için gittiğin her yere...

... ve gümüş bir mahmuz da dokunuverince, deniz atının boş sağrısına,

dili kesik bir çığlık atar zaman, zemberekler boşalır yaşam süzgecinden
denizlerin derininde yol alırken, bu çığlığı ne sen duyabilirsin ne de ben
bahane adres sormak, durdururuz bir deniz atını yanımızdan geçerken
ve öperiz sağrısını, varsa eğer gümüş bir mahmuzun, iz bıraktığı yerden
ve belki ilk günümüzden beri bizi bekleyen, o kapı o an çıkar karşımıza
sonra bir çekiç, açılmamış kilidini kırmak için, ellerimizde kalkar havaya...

... iki kişilik bir çekiç sesiyle kilit kırılır, kapı açılır, gezegen olur,
şimdi paslı çivisinden kurtulan bir tablodur yaşamak...