Özden Özne Şiiri - Yusuf Bilge

Bu andaç özden özneye,
Ruhsat yok yazıp çizmeye;
Sezen sezdirene vekil,
Ey kalem aradan çekil! ..

Selam olsun söz erine! ..
Olumlamak üzerine
Öğretmenim o derya-dil,
Yolunca yolcu eğlerdi,
İçten söylemi yeğlerdi...

Sır avazı yelden eskin,
Ham ervahı eder teskin;
Nazarı kılıçtan keskin,
Neyi görse, kime değse,
Aşkına defter eylerdi...

Dost yüze kıyama durur,
Kalp kalbi, kalben oldurur,
Sükutu kam/us doldurur,
Söz orucunun akşamı
"Hu" nefes iftar eylerdi...

Madem "O" var, ad, san ayıp;
Bir yıldız ki, burcu kayıp
Sırdaşıyla dem kollayıp
Can ezgi mahnı düzseler,
Tapşırmaktan ar eylerdi...

Gönlünden geçen meramı,
Az/ad, buz/ad soy kelamı,
Hatadan tenzih alaka,
Galibası yok, mutlaka,
Harfe dökmeden söylerdi...

Özne meçhul, ithaf garip;
Anlamayan der ki, tirip;
Bu duruma vakıf olsa,
Hâl diliyle söze girip,
İzan yadigâr eylerdi...

Gerçi dalmazdı derine,
Asi kalemin yerine
Boz buluttan özür diler,
Okurun isini siler
Doruğuna kar eylerdi...

Selam olsun söz erine! ..