Özcan Öztürk Şiirleri - Şair Özcan Öztürk

Evlat candır,
Damarda akan kandır,
Kızı da veren Rab,
Oğlanı da veren Rabtır,

Ya Rab sen evlat sevgisini,

Susmak;
Bazen kabullenmek,
Bazen onaylamak,
Bazen red etmek,
Bazen de yalan söylemektir.

Aslında unutmaz insan
Hiç bir şeyi
Ne iyiliği,
Ne de kötülüğü,
Ne çekilen cefayı,
Ne de sürülen sefayı,

Dün gece,
Kağıt kalem olmalıydı elimde,
Ne şiirler, ne sözler geldi dilime,

Suya yazılan söz gibi,
Uçup gitti hepsi de,

Sanırsın ki;
Her şeyi bilmekteyim,

Aslında;
Dünden erken, Yarından çok geçteyim,
Şu alemde küçücük bir zerreyim,

Evrendeki en büyük eksiklik,
Kalplerde olmayan sevgisizlik.
İnsanlığın sonunu getirecek,
Aç gözlülük ve duygusuzluk.

13 Kasım 2016

Pes ettim artık,
Seni unutmaya çalışmaktan,
Beynimin her tarafına yayılmış,
Kanser hücresi gibisin.

Artık tek tesellim,

Bazen;
Beyin durur,
Yürek taş olur,
Kelimeler boğazına düğümlenir,
Dil lal olur.

Sadece seni seviyorum demek değildir sevmek,
Birlikteyken zamanın durmasını dilemektir.
Sevdiğin için canını vermek değildir aslında sevmek,
Birlikte yaşayabilmek için hayatta kalıp, emek vermektir.

11 Kasım 2014

Artık vaz geçmek lazım,
Kesip kopyalayıp yapıştırmaktan,
Bıkıp usanmak lazım,
Hep hazıra konmaktan.

Yalan yanlış değil amma,