Ozanlar Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Onca ozan geldi geçti dünyadan,
Herbirisi bir çarşafa dolandı.
Kimi kalkıp ota, çöpe laf dedi,
Kimi kalkıp avradlara fırlandı.

Kimi dağlar deldi bir kız uğruna,
Kimi küle döndü avrad yoluna,
Kimi bir kul oldu bir kof hatuna,
Kimi kalkıp ona buna dırlandı.

Boşa vurdu kimisinde bir mızrap,
Kimisimde gece gündüz aşk, şarap,
Kimisinde akıl, mantık çok harap,
Bazıları saraylara tırmandı.

Kimi kelle kesti dere dolusu,
Kimi beyin eli nazlı uğrusu,
Sabi sübyan kovaladı kimisi,
Kimisi de safi çıkar aradı.

Kimi lale ile bozdu kafayı,
Kimi hiç yoluna çekti cefayı,
Kimi icadetti telli turnayı,
Bülbül için, bir gül için zorlandı.

Kimisini damda basıp vurdular,
Kimisinin kafasını kırdılar,
Kimisinden çok yaman öç aldılar,
Kimisi de yıllar boyu horlandı.

Kimi giydi oyun için entari,
Görmek için dönüyorken, didarı,
Hiçbirinin dünyadan yok haberi,
Söz bulmaya herbiri bir darlandı.

Barlıoğlu der ki; ozan nerede?
Allah nerde, ozan işte orada.
Yazan O 'dur, kudret yalnız Mevla 'da,
Bizde yoktu, izin veri, varlandı.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 181-182/412)