El ayak buz kesmiş, yürek tamau, umut kuşkulu. Ve zonklar sancıyı gönüldeki sarı dolama… Ve sonrası, sımsıcak kül sızıdan uç verir zemheri çiçekleri…Ama çaresiz, ayaz vurgunu…
Bilirim suskunluğunu dizelerine nakışlayan esrik ozan; bir olgun karpuz gibi çatlamak da var damardan… Ama, sevi saksısında uç süren pembemsi çiçekler, sevenin kışında baharı yaşamasına kapıları aralar Ozan.. Yalın, katıksız sözcüklere karşın suskunluk ve kırılganlıklar olmasa bir de… İşte, sevi yüreklerinin ürküntüleri bunlardır Ozan…Hem de söylenecek, anlatılacak çok şey varken… Boğazda düğümlene kalan ve söylenemeyenler… Kolay değil Ozan, her seven ozan değildir, her seven de dilbaz…
Yürek dilinden, duygu dilinden, mimik dilinden, kısaca gönül dilinden… Sözcüklerin utangaç, çekinceli, titrekliğinden, bakışların utangaç kaçamaklarından, ürkek duygular içinde ellerin buluşmasında duyguların düş dünyalarına dalıp gitmesinden, kısaca sevi esrikliğinden anlar mısın Ozan?
Dağ çiçeği kokulu sevi sözcüklerinin, böğürtlen karası gözlerin, duyguların korlanmış bir gül bahçesine ne denli mayalandığını bilir misin? ‘’Bozkırdan kalma sözcüklerle yarım-yamalak aşklar…’’ dediğin bu mu Ozan? Sevi her zaman on ikiden vurmaz Ozan.. Seviler kimileyin namlu kırdırır, kimileyin de ateş alı tavda yürek dövdürür… Dövdür de, su verildikçe ya dize dize şiir, yada bu denli yazılımlar ortaya çıkartır…
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
