Ozanca-bizim Köy Şiiri - Atila Yalçınkaya

Güzel kokar bizim köyün kekiği.
Gözleri sürmeli uçar kekliği.
Derelerde leylek ile ördeği.
Hasret olur yüreğimde, köy benim.

Yeşilden sarıya döner bağları.
Görünür eserler, eski çağları.
Her türlü canavar besler dağları.
Korku olur yüreğimde köy benim.

Üzümü toplarız son baharında,
Sıkarız yüz elli yıllık curunda.
Yapılır pekmezler ateş harında,
Yanık yapar cildimizde, köy bizim.

Buğday arpa eker köylü akraba.
İşçi biziz yoktur bizde maraba.
Doktora yayayız, yoktur araba.
Uzak olur gözümüzde köy bizim.

Kavgaları olmuş günün behrinde,
Adamı vurmuşlar orta yerinde,
Husumet var imiş eski devirde.
Barış olmuş içimizde köy bizim.

Camisi meydanın orta yerinde.
Hürmet ve merhamet yaşlı, gencinde,
Zafiran kuyusu üçtür içinde.
Yazın kurak susuzluktur köy bizim.

Ormanında palamut var meşe var,
Köyümüz güler yüz her gün düğün, bar.
Kimi pantul giyer kimisi şalvar.
Giyimi kuşamı güzel köy bizim.

Anamız inekle keçi beslerdi.
Her gün bize lezzetle et haşlardı.
İş olunca haylazları kaçardı.
Dedemin mezarın yeri köy bizim.

Evliya mezarı üst tarafında.
Tarihten ağaçlar var etrafında.
Ziyaret edilir her zamanında.
Baharda panayır olur köy bizim.

Yazın sıcağında nohut biçilir.
Köylü artık yayla’lara çekilir.
Yayla gören gözden yaşlar dökülür.
Yayla cennet gözümüzde köy bizim.

Kar olur yaylada, balık nehirde.
Unutma yaylanı bekler senide.
Ne işin var beton dolu şehirde.
Cennet görmek isteyene köy bizim.

Yağmur yağar gece temmuz ayında.
Üşürüz yorganla o kıl çadırca.
Bitmez bu şiirler bitmez bu sevda.
Atila’da gelir elbet gününde.
Üstüne türküler denen köy bizim .

Atila Yalçınkaya
06.11.2010