Ozan Yoksuni Şiirleri - Şair Ozan Yoksuni

Kalem tutup bunca şiir yazanım
ELLER beni tanımadı bir türlü
Ankara’da Erzincanlı ozanım
İLLER beni tanımadı bir türlü

İşlerimi güçlük ile yürüttüm

Ey sevdiğim kaçma benden ELE vermem ben seni
Döksen gözden yaşlarımı SELE vermem ben seni
Verseler dünyayı almam sensin bana iftihar
Sakınırım bir vefasız KULA vermem ben seni

Her nereye sürülürsem yüreğimde ismin var

BİTTİK


Zalimler dünyayı bürüdü gama
Mazlumlar korkudan SUSTUYSA bittik
Var mıdır yok mudur çağırdık ama

Bin senedir İslam ile övündük
Siyonistle el sıkışan HAÇ bizde
Fakirliği kader diye savunduk
Sokaklarda mendil satan AÇ bizde

Namaz kılan her kişiye inandık

● Bize Şükür Ettirenler


Malı mülkü götürüyor
Bize şükür ettirenler
İnsanı aç yatırıyor

Bahçeli bir evin önünde bekler
Bizim köyün muhtarının köpeği
Saçları dökülmüş tüyünde aklar
Bizim köyün muhtarının köpeği

Cinsiyle anlaşır dert köpeğidir

Emekli insanlar topyekun battı
Herkese el avuç AÇTI bugünler
Ay sonu gelmeden maaşlar bitti
Yoklukla yaşamak GÜÇTÜ bugünler

İktidar bizleri görür sandılar

Yirmi yıldır koyun gibi uyuyan
Siz bu halka inanmayı bırakın
Yıllar yılı irticayla büyüyen
Siz bu halka inanmayı bırakın

Cehaleti yüreğine işlemiş

Gönlümde kimseye güven kalmadı
Galiba nefretle BÜYÜYOR bunlar
Doğruyu konuşsam duyan olmadı
Niyeyse sürekli UYUYOR bunlar

Zamane insanı çıkarcı olmuş

Çember sakal tespih yeşil cübbeler
İnsanları böyle SOYAR bu puştlar
Dinciliği meslek etmiş züppeler
Çuval ile para SAYAR bu puştlar

Fakirliğin sebebini bildirmez