Öz Öldü...! Şiiri - Aydın Balı

Umut neşeyle çıkar sokağa
köşe başında bekler kader
kucaklaşırken hayal kırıklığıyla
kafasına düşer kepazelik
soluğu tükenir yolu biter…

yüzsüzce sırıtır yolsuzluk
öfke, kin ve nefret kol kola
ayaya alırlar aralarında
alay alay savaş güler
dalga dalga kan coşar
yıkım yıkım yerlere yatarlar

umut kırar zincirlerini
vurur kendini aymazlığa
atlayıp bir ihaleye
hortumlar mangalın küllerini
ve kanıtlar kendini arsızca

güçsüzler tepilir beraberce
türküler saçılır tepelerden
bir güzel eğlenilir fukaralıkla
duygusuz düşer umut
karanlık çöker yuvasına döner
elinde file file beddua

kapıyı kişiliği açar
geçip kurulur karizmasına
sorar kendine nerdeler hani
sevgi seni terk etti beyim
şefkat ve merhameti de götürdü.
der özü, yumarken gözünü...