Oyunun sonu Şiiri - İbrahim Tolga Özsoy

İlişkimiz hiçliğin pahalı dış kaplama boyası
Soğuk sıcak işlemeyiz bozulmaz kimliğimiz

Geceye değnek vuran bu uykusuz nöbet
Karanlık nedir, yalnızlık nedir bilir elbet
Bir çakmak çaksaydı hiç fena olmazdı,
Karanlıklara emanet bu donuk gözlerinde
Gözümün içine gözümün içine, o sakladığın yabancı

Hadi bıraktım, vazgeçtim ağlamasaydın
Gülme hadi kabul ettim, hiç gülemeseydin
Sarılma, korktuğunda tutma bir de elimi
Yaralasan da kendini, ilavesi olsun yanında da beni
Bir kayboluşa binip kaçsak da olurdu sen ayrı ben gayrı

İlişkimiz piçliğin en düzgün karşılığı
Babası belli olmayan bir acının pembeli nüfus cüzdanı

Yağmur sonrası geceye denk gelen şansız bir gökkuşağı
Bilmez mi nedir karanlık nedir kaybolmak
Olur mu deme hiç bende karanlık sen rengarenk
Bendeki renk sana kara, kara bulutsa
sendeki dipsiz siyah bana renk, renk kelebek

E hadi bıraktım vazgeçtim hiç gelmeseydin
Gitmeseydin hadi inkar ettim hiç gidemeseydin
Arama, yalnızlığında anma birde ismimi
Yaralasan da beni, ilavesi olsun yanında kendini
Değerdi hiçbir kayboluşa boyun eğmeden birleşseydik belki

Ama ilişkimiz ilişki değil, devasa bir sessizlik oyunu
Sevda mevda dinlemeyiz, ayrılıktır bu oyunun sonu