Oyuncak Uçak Şiiri - Nurşah Şenel

Ay peşimden koşturuyordu o şehri geride bırakırken
Şarkılar dokunup düşürüyordu ruhumu
Duygularım..
Ne ağlamaklı ne sevinçliydi...
Tutkusunu kaybetmiş duygularım denen soyut şeyler
Orta halli bir hissedilişe boyun eğiyordum artık

Ay bırakmıyordu peşimi
Dünya benimle at başı gidiyormuş gibi adeta,
hurda otobüsten yoldaki silinmiş şeritleri izlerken ben

Ay bazen tamam diyordu git sen de!
Ve elektrik direğinin ardından boynunu büküyordu
Sonra bir uçak geçiyordu
Düş tadında bir iz bırakmıyordu bu kez ardında
Ardında uçuşunu büyülü kılan bir sesleniş yoktu düşlerime
Sözlük anlamına dönmüştü
Ne çocukken pek sevmediğim oyuncak uçaktı ne de..
Her neyse anlamsızdı işte.

Ay kayboluyordu
Şehirler bitiyordu
Ben onu geride bırakıyordum
Ve onun da gözü yaşlı mı diye soramıyordum
Basit bir soruydu aklımda,tek sayfalık bir sınavdan sanki
Hayıflanıyordum hayata
Çalıştığım yerlerden hiç sormamış diye...