Oyuncak Şiiri - Cihat Şahin

Arzımıza geldin rahm-i maderden,
Bi-haberdin henüz gamdan kederden.
Matah mı var koşup geldin dünyaya?
Kim gönderdi, seni emin o, yerden?

Tüm ailen aldı seni kucağa,
Neşe yaptı, çokça tüten ocağa.
El bebeklik, gül bebeklik oynadın(!)
Bil hep böyle, geldin yavrum şu çağa!

Oyuncaktın(!) bebek iken ellerde,
Şarkı oldun, beste oldun dillerde.
Atin için endişeler(!) ayyukta,
Kaderini okudular(!) fallarda(!)

Onlar çeşit oyuncakla oynadın!
Bine çıktı sayı yine doymadın!
Tahtasından, tavanlara çıktın sen,
Oynayacak tek oyuncak koymadın!

En ucuzu; kâğıtlardan tayyare,
Günler boyu koymamıştın hiç yere.
Sonuncusu; son model bir araba,
Sen yinede tan edersin(!) kadere!

Hep sordular nedir büyük(!) hedefin?
Mezarlıkta yapılırken son defin!
“Makam” dedin, “mevki” dedin, “iş” dedin,
Ağzın derken, elindeydi, hep tef’in.

Pencerenden görünürken mezarlık!
Ebeveynle yaptın daim pazarlık!
Görmez misin gitmez ora fani mal?
Sen yolcusun, nene gerek hazarlık?

Biliyorum senin değil bu hata!
İtham etmem bu hususta ben kat’a.
Uhra için olmadı hiç uyaran,
Varsa, yoksa öğretilen, mal meta(!)

Oyuncaklar düşünmeye maniydi!
Anne baba mal yönünden ganiydi.
Hatta sana uçak bile aldılar,
Bilmediler; burda her şey faniydi!

Cihat ŞAHİN
11.07.2010-İZMİR