Oyuncak Şiiri - Atilla Küçükala

Kımıldamadan duran şeylerin gizemidir
acısıdır belki akmayan gözyaşlarım
giderken
ellerimize sıkıştırdığımız umut parçaları
kimbilir
yüzümüze küsmüş tebessümlere dön işaretidir,
dualarla kilitlenmiş kapılar ardında
bir ayak sesini gökyüzü bilip küflendik,
yalnızdık hem de,
tanrıların kandırdığı çocukların
oyuncaklarıydık ikimiz
şaşırıp kalmamız bu yüzden.
bir sessizlik ki
elveda demeyi özledik kışlara

merhaba!
bütün yaramazlıklara varız artık
şımarıklıklar boyumuza gülebilir
dudaklarımızdaki alevi basıp söndürebiliriz
gülüşünün başladığı yere,
sevişiriz,
boynumuz yağmurlu bir Akdeniz yazı,
sarılırız,
boynumuzdan aşağısı defne yaprağı,
yürürüz,
beşikten ayaklanmış bir sevgi,
gölgesinde güneş elli çocuklar oynaşır.
şimdi bize ne verebilir ki yazgı
artık kocaman, yaramaz
bir çocuk olur sevgi
biz de tanrılar kandırırız oyuncaklarımızla,
o çocuğun gülüşüne taparız.