Oyun Ustası Şiiri - Ahmet Emin Atasoy

seyredemem yüzünü can veren yaprakların
kuruyan kaynakların kederine bakamam
yanlış derviş gibiyim, sıkıyor beni hırkam,
bir davul derisine dönüşmüş sanki arkam
duyuyorum inişini vakitsiz tokmakların.

evrenin aynı evren olduğunu kim söyler
kesik bir yumak gibi dağılıvermiş tel tel
yamalı gurubun yırtığından çıkan el
bana mı savruluyor emrederek: hadi gel!
neyin habercisidir devleşen bu gölgeler?

kötücül tutsağıdır güvendiğim kör kandil
alev dili titriyor ha söndü ha sönecek,
sesimi kim duyacak, beni kimler görecek?
kıllı kara kollarla her gece sabaha dek
kalbimin kapısını zorlamakta bir katil.

görülmez bir güç beni çektikçe gündüzlerden
kaymak üzre elimden yaşamın kundakları
gönül atım çok yorgun, geçilecek yol yarı
hissettikçe peşimden yaklaşan ‘tak tak’ları
ben yüzümü kaçırdım tüm kötücül gözlerden.

ben yüzümü kaçırdım kendimden bölüm bölüm
sildim doğum yılımı, kimliğimi sakladım
ne kapıda resmim var, ne kapı zilinde adım.
nafile, peşim sıra gezsen de adım adım,
ben saklambaç oyununun ustasıyım, ey ölüm.