Oyun Parkı Şiiri - Ezgi Şimşek

Sen gittin ya sevgilim,
Boşaldı oyun parkımın
Tüm salıncakları!

Etrafta sadece,
Ağlayan çocuklar kaldı.

Rengarenk balonların yol açtığı
Rengarenk hayaller ise,
Bir bir patlayan
Balonların ardından,
Simsiyah oldu! ..

Çamura düşmüş bir
Çocuktu ümitlerim! ..

Ne balonu kalmıştı
Elinde,
Ne de pamuk şekeri...

Ona çok büyük gibi
Gelen ama
Aslında küçücük olan,
İçinde bulunduğu
Bu çamur birikintisinden
Kurtulmak için çabaladıkça
İyice çamura bulanan elleri,
Çaresizlik içinde akan
Gözyaşlarını bile silemiyordu
Artık! ..

Boğazında düğümlenenler,
Engeldi çığlık atmasına...

Kalbimse,
Hiçbir şey yapamayacak kadar
Yaralı ve ürkekti! ..

Kulaklarını kapatarak dinledi,
Ümitlerimin sessiz çığlıklarını ve
Tabi o da
Ağlıyordu! ..

Gözlerimin gördüklerini,
Beynim kabul etmiyor,
Beynimin kabul ettiklerini ise
Gözlerim bir türlü
Göremiyordu.

Bu çelişkilerden
Kurtulmaya çalışan
Zavallı beynim de
Sıkılığ istifa edince,
Yapayalnız,
Aptal ve
Çaresiz kaldım
Ortada!

Ümitlerimdi,
Kalbimdi,
Beynimdi derken
Kendimi unuttum arada ve
Sonunda yitirdim cesaretimi!

Acıyı bile
Hissedemeyecek kadar
Yok oldu kalbim,
Umursamazlığını bile
Algılayamayacak kadar
Afalladı beynim ve
Ağlamayı bile kesemeyecek kadar
Karardı ümitlerim.

Karanlıklarda ışık aramaktan da,
Kalbime yardım etmekten de,
Ümitlerimi kurtarmaktan da,
Beynimi kendine
Getirmeye çalışmaktan da
Vaz geçtim.

Bıraktım kanasın yaralarım,
Artık süre gelecek olan
Umursamazlığımda! ..