Oyun Şiiri - Sevinç Kavuk

iş ve oyun değerine orantılı dinlenme ve oyun

çalışırken dinleniyor olduğumuz için
çalışma ve oyun demedim...
bu pakete dahil sanılabilecekse de

kişiler arası iletişim için önemli
hatta ‘oyun’ kültür öncesidir dinozorlar da oynarmış
en iyi öğrenen ‘oyun oynarken çocuklardır’
çünkü oyun gerçek değil ama oyundaki duygular gerçek...

psikodrama, rüya, tiyatro üçlüsü gelir akla
birey ve topluma en güçlü katkı olarak
tiyatro sözdür, rüya görüntü, yazı medeniyettir
psikodrama da öyle en etkin eylemiyle yazısı…
okuma becerisi, ilgisi ve alışkanlığa
bir psiko-sosyal-Araştırma zenginliği
sanatta ve günlük yaşamda hatta her rüya
dünyanın en ucuz ve özel tiyatrosudur

herkes görebilir deniliyor
bir yaprak dekor olabilir veya bütün bir evren
hem oynayıp hem seyredebilir
hep bir tek seyirciye oynanır her oyun
ve kuramlarda kurallarla yaşamı zor bulanların
oyunlarla tekrar barışmayı öğrenmesine
aracıdır hem bir ana kadar sevgili
çocuk kadar hilesiz oyun arkadaşı
hem özel bir öğretmendir yedekte
elbette hep en yeni yaklaşımlarla

gelişmeye katkıda
bilim ve ortamda bulunan uzman

çocuk ailenin aynası olduğuyla
ilk olarak öğretmenlerinde yansır
nihayetinde o öğretmendir ama
çok aşar bir hastabakıcı rolünü

gözlük takanlara dört gözlü denilmiş
örselemek, harlamak, horlamak gibi
kulp takıcılık seyretmiş o bir çağ bitti...

ister yörede, ister evrende
insanlar çoğaldıkça sorunlar da birlikte
her mesleklere bu önem artış gösterecek
alışılacak ihtiyaçlara bu karşılık gereği
her başlangıç yenilikler olacak
grup oyunlarından her biri gibi

psiko terapi ihtiyaç olmalı
ki öğrendikçe bu bilince verilecek emeklerle birlikte
saklambaç da oyun kalacak elbette
günden güne azalacak hem ağlatan şaşkınlar
hem kaş yapmaya göz oyan şaşkınlıklar…

yan etkenlerinden kişiler kendisi sorumlu!
denilse de yine hedef edinmeli
tehlikeye önlem olarak kazanılabilen
kişinin kendisi olabileceği ile…

Ekim 2006

Ne zaman 'oyun' aklıma gelse, antropolog Margaret Mead gelir aklıma...
İlk gençlik yıllarımda iş-dinlenme ve oyun duygularımın bu varlığını bilerek tadardım, hiç anlatmaya ihtiyaç duymazdım... Mead'in, hayran olduğum kitaplarıyla karşılaştığım ve bunu anlayabilmeme sevindiğim, kendimle bağdaştırdığım ilk keşfimin sevincine bir duyguydu, burada şiirime nakış gibi işlemek istediğim... hatta, zihnimin varlığına teşekkür duygumdu, sessizce...