Oyun Şiiri - Mehmet Emin Doğan

Bir oyun kurmuştuk kendimize
Sonsuz sınırsızlıklar içerisinde
Olabildiğince dar,
Alabildiğince geniş ufuklarda
Dalga geçecektik hayatla yapabileceklerimizin ötesinde
Ve kendimizle.
Ta ki beynimiz kalbimize isyan edinceye,
Ve kalbimiz beynimize dur deyinceye kadar.

Her şey güzel olsun diye coşacaktık
Oyuncak olacaktı hayallerimiz birbirimize.
Ne kendimiz anlayacaktık oyunumuzun ihtişamını,
Ne de anlattıkça çocuklarımız.
Delisi biz olacaktık dünyamızın, döndükçe,
Hayat dönecekti, dünyanın yerine,
Biz oyunumuzu oynamaya dayanabildikçe.

Böyle düşünmüştük, doğruları ezdirerek yalanlara.
Belki de, yalanlarımız ışık veriyordu, derinden sahiciliğimize.
Hayattan bir şeyleri çalmaktı sevdamız.
Kimsenin bize veremeyeceği,
Kimseye bizim veremeyeceğimiz bir şeylerdi, yalanlarımız.
Ve yükleyip gittik yalanlarımızı,
Oyuncaklarımıza.

Sen, benim hep tatlı dillim olacaktın.
Ceylan gözlerinle bakacaktın.
Oyun içinde ağlamayacak, yaşmağını soldurmayacaktın.
Ha, bir de gülüme diken batırmayacaktın,
Dikenler hep gülün yanında beklerken.
Yani güzelim, bir tanem, aşk perim….
Hiçbir şeyi dert edinmeyecek, hep dalga geçecektin.
Hep, aynada kendini beğenecektin…
Şımarabildiğince güzelleşecektin…
Kıskanmayacak, kıskandıracaktın.
Kural içinde kurallar koyacaktın oyunumuza,
Dünyanın sahibi olacaktın, içindeki her şeyle,
Ve benim tek sahibim olmaya dayanacaktın,
İçimdeki her şeyle…

Ben senin sırdaşın olacaktım.
Ne istersen yapacak, ne yaparsan isteyecektim.
Sınırlar içinde sınırlar çizecektim.
Kalbinin içinde yürekler kuracaktım.
Bakınca gülecek, gülünce doyacak, doyunca coşacaktım…
Dokunamayacaktım ay tenine,
Yangılarını içimde hissetmeden.
Bakamayacaktım gözlerine,
Hüzün izleri solmadan yanaklarında.
Bir sana yanacaktım, bir daha yanacaktım sana,
Oyun içinde oyunlar yazacak, yazgılanacaktım sana.
M.Emin Doğan