Oysa büyüklük kavramı yoktur diye bilird ...

İmkânsızı anlatmak istediğim bir şiir gözlerin…
Öyle büyük bir güzelliğin vardı ki senin,
Yüzüne bakmaya kalksam gözlerim küçük düşerdi.
Senin yüreksizliğin öyle yüceltilmişti ki,
Ben yüreğimin büyüklüğünden utanırdım.
Kirpiklerin yüksekteydi
Ve ben erişmeye kalksam aşağılardı düşüncelerim sevgimi.
Sen kocaman kaburgaları olan adam!
Kalpsizliğini saklamak için mi bu kadar kalın vedalar giyindin?
Üçüncü tekillerin dudaklarında imkânsızdı ismin.
Derken, imkân sızdı aramızda ki uzaklığa…
Dudaklarıma gülümseyişler bulaştı,
Ellerime sakarlıklar.
Hep düşürmeye başladım seni,
Ansızın vakit kollamadan aklıma düşürdüm,
Her seslenişimde dileme düşürdüm ismini,
Dizelere düşürdüm seni yazdığım şiirleri.
Sonra hayat işte, sakarlığı bulaştırdım sana da
Dudaklarından düşürüverdin ayrılık cümlelerini,
Elimden hayallerimi,
Gözümden değerini düşürüverdin.
Şimdi imkânsızlığı anlatıyor dost görünümlü herkes bana
Tutulmamalıydın diyorlar, tutunamayacağın ele tutulmayacaktın!
Anlamsızlaşıyor günceme düşen her tümce.
Oysa büyüklük kavramı yoktur diye bilirdim aşkta,
Kocaman evreni ısıtan güneş, tutulmamış mıydı?
Kendi aydınlığı bile olmayan aya?