Oysa ben Şiiri - Murat Özgören

Doğmadığımı sanma külümden.
Oysa ben,
söndüğüm kadar soğudum,
Soğuduğum kadar güç aldım kendimden.
Sanma sürülmedi tarlam
ve
ağacım durdu meyve vermeden.
Hiç birşey dediğin gibi olmadı.
Ay gitti
güneş doğdu.
Hatta kış bitip,
bahar bile geldi yeniden.
Oysa ben,
hep sen ol isterdim yanımda.
Toprağı koklamak yağmurdan sonra.
Çamurumuzu yüzümüze çalmak.
Hatta baharda açan,
bahçemize diktiğimiz çiçeği koklamak
hemde en afilisi yedi verenden.
Oysa ben,
mevsimim ol isterdim.
İlkbaharım, kışım.
Kardan adam yapmak soğukta
gözüne kömür, burnuna havuç takmak.
Mutlu olmak yaptığımızla resim çekerken.
Oysa ben,
seninle gezmek isterdim kadiköyde.
Taş fırından lahmacun yemek
tatlıcıdan künefe peşinden.
Sonra minübüs sırası beklemek el ele.
Şöför ayakta yolcu almayınca kavga etmek
ben sorun değilim oturdun ya sen.
Aynı eve girmek isterdim sonra.
Sobamızı yakmak.
ve ısınmak,
karşılıklı birer okkalı kahve içerken.
Aynı yatakta uyumak isterdim.
Yorgan savaşı yapmak,
bir sen bir ben çekerken.
Oysa ben,
ilk günaydımı sana söylemek,
İlk günaydını senden duymak isterdim.
Erken kalkan çayı koyar,
hep geç kalandın ya sen.
Hiç birşey dediğin gibi olmadı.
Zaman durmadı,
Dünya son bulmadı.
Gitmez sanmıştın,
her ne yapsanda bitmez.
Yanıldın be güzel kadın
Yoruldum ve gittim oysa ben.

M.ÖZGÖREN