En çok ayrılıklar yıktı beni.En çok hasretler...Çok fazla korkularım var benim ama ailemden birinin acısını yaşamak,düşünmek bile çok korkutuyor beni...
Bir de yalnızlık korkutuyor beni...Yaş kaç olursa olsun tek başıma bir oda da yatmak korkutuyor beni,karanlıktan hep korkardım,karanlığı görmemek için sımsıkı kapatırdım gözlerimi...
Çok azdır ama bazen evde yalnız kaldığım olurdu o zamanlar televizyon gece yayını yapmazdı,radyolar gece kapanırdı.Soba yakardık ısınmak için,doğalgaz nerdee..
Yalnız kaldığımda güğüme vururdum gürültü olsun diye bağıra bağıra şarkılar söylerdim.Çünkü yalnızken duymak istemediğim en küçük tıkırtıyı bile duyma sebebim oluyordu sessizlik...
Dost,arkadaş,aile benim için en büyük değer o yüzden hepsine sahip çıktım ya,korumaya çalıştım,Kaybetmemek için sustum,kaybetmemek için görmezden geldim,kaybetmemek yalnız kalmamak için sevdiğim tüm insanlara sımsıkı sarıldım...
O kadar çok sarıldım ki,o kadar sahiplendim ki kendi hayatımdan vazgeçip sevdiklerime adadım hayatımı.Onların acıları benim acım onların mutlulukları mutluluğum oldu...
Ben onları düşündükçe onlar rahatsız olmaya başladı.Kimisine göre hayatına karıştım kimisine göre herkes kendini korurdu fazla üzerine titredim kimisine göre belki de bencildim kimisine göre her şey benim istediğim gibi olması için uğraşıyordum. Oysa ki ben kimse kabul etmese de hayat hakkında çok iyi analiz yapıyordum.Kimsenin göremediği mutsuzlukları kimsenin göremediği ayrıntıları hayatın satır aralarını çok iyi okuyordum...Zaman geldiğinde Gülhan demişti lafını çok duydum ama aman Gülhan der,konuşur öyle lafını da...
Tamamını Oku
