Her sabaha yalnızlığıyla başa çıkarak uyanıyordu. Onsuzluğu solunda, yoksunluğu önünde.
Az önce düştü yanaklarından çenesine pişmanlığı.
Gözünde tütsü kokuları, yüzüne çarpsa da suyu her sabah yalnızlığıyla başa çıkıyordu.. Müphemliği dahili sorunuydu.
Hıçkırığı geçmişten kalmış, geçmişi unutmasına engel.
Arkasına bakmadan gitmeyi başarsa da, her sabah yalnızlığı ve pişmanlığıyla başa çıkmak zorundaydı..
Öyle sanıyordu?
Kayıt Tarihi : 11.12.2020 22:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!