Öyle Konuş Şiiri - Ayhan Yavuz Açıkgöz

Uzaktan uzağa dil uzanmıyor
Diyecek söz varsa, gel öyle konuş
Ezberden kelâma gönül kanmıyor
Ferhat'ın dağını del öyle konuş

İrinli yaramı saklamıyorum
Kin dolu kalbimi aklamıyorum
İmkânsız olanı beklemiyorum
Taşmana gerek yok, dol öyle konuş

Sen benim ettiğim son niyettin
Ne bana, ne sana, ne arza yettin
Ömrünce bülbülden şikâyet ettin
Bir kere gül gibi sol öyle konuş

Gidecek ömürden can, bölüm bölüm
Sana da bana da gelecek ölüm
Her cilve herkese sökmüyor gülüm
Ecelin aklını çel öyle konuş

Yorulmuş aşk bile, dağlar aşmıyor
Durulmuş dereler, damla taşmıyor
Her yıla bir lokma sevgi düşmüyor
Ekmeği yetmişe böl öyle konuş

Birikti sözlerin, yol oldu bende
Her temâs, her koku durmuyor tende
Zerrece hatırım kaldıysa sende
Ettiğin kelâmı bil öyle konuş

Almadım tek bir kez arzı koynuma
Seni cevşen diye astım boynuma
Zulmetme ahrete teslim beynime
Erkeksen dünyayı sil öyle konuş

Kül olmuş bir yürek verdin elime
Bir derin hâlsizlik çöktü belime
Söylemek yetmiyor iki kelime
Yemine kalbinle kıl öyle konuş

Çileler âşığa yârdan hediye
Ölünmez solmadan 'aşk' diye diye
Korkmadan elelrşm yanacak diye
Ateşte vefâyı bul öyle konuş

Ayhan'ım, etmedim sevdâna kusur
Gözünden gayrıya olmadım esir
Gel gör ki harcadım, böyle kaç asır
Ben bittim artık sen öl öyle konuş

(İstanbul - 02,08,09)