Sessizliği önceden de biliyordum
Bana ders verir gibi susuyorsun da
Hızlı bulutlara yutturamazsın bunu mesela
Kapılar da sıkıntılılar bu durgun yaz
Sokaklar aynı pozda beklemekte iddialılar
Çocuk sesleri gelmiyor gündüz ıykularıma
Eşyalara dokunmaya korkuyorum
Öyle ki memnun tüm evren birbirine uzaklığa
Saçlarından başlıyorum ışığını anımsamaya
Yol yol umut oluyorsun içimdeki adsız öyküye
Eski bir yağmuru birlikte anımsar gibi
Sabah güneşini bekliyorum hevesle
Taşıyorum balkon demirlerinedek
Susarak savıyorum özgünlüğünü
Güzel gerekçelerle alışıyorum bu sonsuzluğa...
Kayıt Tarihi : 6.12.2016 14:50:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Kağan İşçen](https://www.antoloji.com/i/siir/2016/12/06/oyle-ki-16.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!