Öyle Dedin ve Gittin Şiiri - Ruken Eren

Sevmek karanfil kurutmaya benzemiyormuş
Öyle dedin ve gittin
Aşk meltemin karanlık tadıymış
Sevinin tadı boğazda düğmlenmezmiş
Öyle dedin ve gittin
Gitmek yeniden doğmaya benziyormuş
Meltemin getirdiklerini
Boğaza takılan dikenleri
Gitmek silip süpüyormuş beraberinde hepsini
Öyle dedin ve gittin
Ama kalmak
Kalmak bir ağaç kurdundan farksız
Devasa boşlukta yalnız
Kalmak ölüme bile benzetilmiyor
Geride bırakılandansa
Hiç olmayı diliyor insan
Öyleyse gelip almalısın
Benden aldıklarından sonra
Zor olmaz arkanda bıraktığın kendini
Gelip almalısın
Her şeyi
Almaya kudretinin elverdiği
Ne eksik ne fazla
Tek damla sen kalmamalı
Ruhuma diktiğin kuyularımda
Ben Yusuf olmaya razıyım
Kalmasın bereketin toprağımda
Buluttan bir nehir akıtmalasın yeryüzüne
Yüzün gözlerimden akıp gitmeli
Unutmak çamurunda kirlenmeli
Bilinmezlerden bilinmez beğenip
Ebediyen alıp gitmeli
Ay denize kavuşmak için
Mehtabını gönderirdi
Sen gözüme bile bakmadın
Çünkü gitmek veda tanımazmış
Ve hasret iki gök arasında solmaya benzermiş
Öyle dedin ve gittin
Oysa ne kuytulara gizlenmiş
Utancından sana hasretim
Bu ölüm şanından sensizliğin
Bile bile ben yine sana hasretim
Sen sana rağmenmiş
Öyle dedin ve gittin