Öyle Bir Yaşam Avucunda Tutuyor ki Seni

boşa çabalıyorum ben
çabam boş
yaşamıyorsun

sabah kalktığın yerdesin
hep oradasın, küçük bir esneme
ağzında, tereyağlı bir dilim ekmek
ve peynir, telaşla giyinmektesin

oysa ne güzel soymuştum seni
ne güzel çıplak bırakmıştım

siyah saçlarınla kendi
siyahını giyinmektesin
ben gençliğimde
kafama dayanan
bir namlu ucundayım
soruların onun gibi olsun

sigaranın son dumanı bitecek
ölmekte olan ateş
konuklanacak tükenmekte olan derime

sonra
yani biraz sonra kapı kapanacak
öyle ağırca ve kendi
içinde soluklanarak değil
senin vücudunun öfksiyle
bilerek, hızla, gürültüyle

bırakıldığım karanlıkta
neme doymuş duvardan
damlayan bir su gibi
keskin, betonda dağılarak
bilerek, hızla, gürültüyle

sen acıyı bilmezsin
sırf o yüzden ben de
senin gibi yaşamayı

oysa ne güzel soymuştum seni
ne güzel çıplak bırakmıştım

öyle bir yaşam
avucunda tutuyor ki seni
şiir artık anlatmıyor

çabam boş
yaşamıyorsun