Öyle Bakma Bana Şiiri - Zafercan Öztürk

Biliyorum.
Fazlasıyla yanlışım oldu sana.
Kırılmış parçalarla doldu için,
Kesilmedik yerin kalmadı.
Gözlerinden akan iki damlan kan,
Sözcüklerinse paramparça.
Dişlerine kadar hissediyorsun acıyı.
Biliyorum.

Ve ben yalnızca saatlerce lanet okuyabiliyorum
Kendime, senin kırılmana sebep olan her şeye,
Duvarlardan çıkartıyorum sinirimi,
Bazen de karanlığa gömülüyorum.
Ve sen, suçlu olduğum kadar haklısın söylediklerinde,
Bir kuşun uçabilmesi kadar normaldi bağırıp çağırman.
Ama sen, yapmadın.
Belki içinde ufaktan bir bitmişlik,
Benden kalan bir kaç anı alevlenmişti.
Bilmiyorum.

Uçurumun yamacında fırtınalarla dövüşüyorum,
Seninle olan kavgalarımıza benziyor,
En ufak hatam sonum olacak gibi.
Titriyorum.
Aslında istemiyorum da bunu yapmayı.
Ama zorlanıyor gibiyim.
Belki de neden bir uçurum kenarındayız, bunu düşünmek gerek.
Neden kavga ediyoruz?
Bilmiyorum.

Seni üzdükten sonra şöyle dönüp bakıyorum hayatıma,
Senden başka kimsem yok.
Kimse senin kadar değer vermiyor.
Kimse senin kadar sevmiyor beni.
Kırgınken attığın bakışlar hiç çıkmıyor aklımdan,
Sanki yüzlerce hançer kalbimde koşturuyor,
İçim de dışım da kandan ibaret.
Ciğerlerime sular doluyor,
Nefesim kesiliyor,
Gözlerim yavaş yavaş kapanıyor.
Acıyı tam anlamıyla hissederek ölüyorum.
Eğer gelmek istersen mezarıma,
ne olur bir daha öyle bakma bana.
Bir daha öyle bakma bana...