Öyle, ansızın gelir ki aklına yalnızlık

Kendi içindekilere yabancılaşır gibi olursun,
Zaman boşluğunda yaşadıkların senin değil.
Duyumsadıkların hep içinde kalır, atamazsın dışarı
Gördüğün güzelliklere bakınıp durursun öylece.
Kayıp zamanları tırmalarsın altındaki yaşayamadıklarına ulaşmak için.
Neylersen, ne yaparsan değişir bu çark bilemezsin
Ritmi bozuk bir süreç sanki
Doğaçlama bütün dostluklar
Sıkıştırılmış bir beden içinde kalır ruhun, çığlık atar sessizce
Karışmak istemezsin kalabalığa, beslenmesin diye yalnızlığın
Ayakların sadık değildir artık, gider karışır bulvarlara
Çıkamazsın çemberin içinden.
Artık soğuktur güneşin yüzü
Ilıştırmaz hiç kimse gönül düşünü.
Yutkunursun bir nefes daha dalayım diye yalnızlığına
Sonu gelmiştir teslimiyetin
Birilerine kul olmak
Öyle, ansızın gelir ki aklına yalnızlık

Görürsün öldüğünü yavaş yavaş
Tutunmak için bir neden ararsın yalnızlık tepelerinde
Ulaşmışsındır doruğuna onun
İnemezsin yavaş yavaş
Bırakırsın kendini kendine
Bakarsın kanatların kırık
Umutsuzluk kaplamış çepeçevre usunu
Teninde bilinmez bir koku vardır
Aitsizlik sarar yüzünü
Bütün yollar kalın ve kısadır
Nereye gideceğini bilmeyen kayıp kişisin artık
Bi sayarsın iki sayarsın tutmaz hesabın
Denkleşmez hiçbir acın
Yaydan çıkmış bir ok gibisindir.
Can acıtmak için çıkmış yola.
Hayallerinde yoktur artık bir kanat
Ölemezsin de hak etmediğini düşündüğünde
Kaplarda bir boşluk bütün kalıbıyla
Dolduramazsın geleceğini
Çaresiz teslim edersin kendini ona
Dümen ordadır.
Adını koymuşsundur bu yolun
Öyle, ansızın gelir ki aklına yalnızlık