Öyküsüzlüğündeki Şiiri - Kağan İşçen

donuk ve uçuk kaçık yaprağını aldım
dudak ısırtırsın kalbime yenik düştüğüm
ne rakı sofrası salaşlığı
ne laciverdi düğümlenme dudaklarımda
yıldızlar batar boğazıma

yavaş ol lütfen aşkım
canımı acıtıyorsun ama değersin

hacimli bir romanı içtik
hayat mezemiz acı mı acı
çenenden öptüğümü düşünüyorum
33 yaş ergenliğini
şakaklarında ter
Anadolu gibisin
gelsene artık odamı paylaş
sokak lambalarının ışığında seviş benimle
hiçbir pazarlık olmasın aramızda
önce ve sonra
sen ve ben
bizleşelim
yatılı üşümelerini unut
uyut acılarını
çello olgunluğunda yat kollarımda
duru sesli

'üstünü örtmeyi unutma
üşür sonra çocukluğum
büyür gözlerimde yaşamak
ben büyümez kalırım
bıraktığın yerde
ve
bir kez olsun izin ver
senin için yavaş yavaş öleyim
yavaş yavaş öleyim
ki
senin için ölmenin
yaşayayım sonsuz mutluluğunu'

gitmelerini görmemek için
karanlık perdeler çektim gözlerime
tek faniyim
senin ölümsüzlük denizindeki
sevda karasında
ayaklarımın beni sana sürüklediği
kara sularındayım
senin sularındayım
boğulsam gam yemem artık

dönüşlerim kapalı
sokaklarım çıkmaz
sonsuzu da aşacağım demek
zaman aç bir kurt gibi
dağıtırken şiirlerimi
içimde sesini ve gülüşünü biriktirdim
yokluğum da seninle var olacak

'saçlarına mı dolandı ayağım
takatim kesildi birden'

pazar sıkıntılarıyla sokaklarına çıktığım
gözlüklerinin ardındaki tuzlu coğrafyaya
çenendeki yaraya dudaklarımı basmak istiyorum
uzat alnını bir daha ölmesin içimdeki kuşlar
sürü sürü sana göç etmek istiyorum
uzat alnını kırılmasın evrenin kalbi
kelebeklerin kanat tozları yitmeden
karşısında dudaklarını sildiğin

aynanın yüzeyinde bıraktığın

buğuyu öpmek istiyorum

usul usul kanarken bir dolu hayat

sofasında bilinmezliğimin

ben senin için sıradan bir öykü değilim

öyküsüzlüğündeki

'bugün hiç anımsamadın beni

yarın için yaşıyorum artık'