Öyküleri emanet etmek geleceğe

hadi ellerini ver bana ama sadece gözlerin olsun.
yangın senden gelsin avuçlarıma
ter dolsun.
zamandan hesap soralım, iki kere beş iki olsun,
boşluk nedir, neye denir
iyi anlaşılsın.
ve hiçbir öykü yazılmasın dalgalara salınan
kağıttan kayıkların üzerine.

gidişlerin erken tükeniş olduğu saatlerde.
başıma gelen en son şey gibi,
doğumumun intiharına soyunurum.
sen buna gizlenmemiş nişlerinde
doğum odası duvarlarının
saklanmamış tanıklıklar edersin.

bırakırım gözlerimi düştükleri yerde,
yolunu onlar gözlesin diye benim yerime.
ve sen göz yumarsın
Cinayet delillerini toplasınlar diye.

yüreğim sökülür kalır hiç bitmeyecek gecelerde.
sonunu düşünürüm yazacağım şiirin,
sen öyküyü neresinden tutsan tutarsızlık.
alır başını gidersin,
yerde kalan gözlerimin basarak üstüne.
rıhtım taşlarından akan
hiç bir şeyden habersiz
yosun yeşili.
şimdi erken bir çocuk bulacak
kağıt kayıklardan
süzülüp gelen ilk harfleri.
sanki kendi oyuncakları gibi
belki bu öyküyü son okuyan o olacak.

ama; son kez söylüyorum,
ne olur dinle beni.
hadi ellerini ver bana,sadece ellerini.
koy seni bekleyen gözlerimin yanına
sende gözlerini.
de ki giden belki sensin, ben gitmeden.
yangın yerinde kalan son izleri
terlemeden ellerimiz,tutmayan hesaplarla silen.
var mı çözülecek meselelere yetecek, geride bekleyen bir ömür.
bırak o çocuk okusun öyküyü bulduğu yerden.
sonra yazmaya başlasın bizim bıraktığımız yerden