Öykü Şiiri - Zeki Tüyen

beyazlar giyinmiş deli dolu doğa
gelinlikler giyinmiş kara ankara
saat on buçukta laz'dan ayrıldım
paltomun yakası kalkık yürüyorum
bilirim uykudasın mışıl mışıl şimdi
bilirim gözlerin uykuda..

daha neler olmuş sonra bilemem
gelip yatağıma uzandım az düşünceli
yarın dersim yok diyorum biraz oh!
karşıda bir sokak lambası dimdik
yıldız gibi parlıyor ışıl ışıl
ve dışarıda bir günlük görkemli kar
tozpembe tutkular gibisin içimde
gözlerin gözlerime umut yığar

gözlerim filadelfiya bildirisi okur gibi
sevgi bir meta değildir güzelim
ve sevgisizlik ölüm kadar korkulu işte
anlamlılığa bürünme bakışınla öyle
sonra ilk yaz ankara'sını anımsarım birden
fatoş günlerini, nergis günlerini anımsarım
ve bilirim devingen özlem bilincimden kayacak
bunları anlatırsam sana bilirim
gözlerin yağmur gibi yağdı yağacak

bu aralık akşamı kör kuyular gibi derin
bu aralık akşamı akşamların ak akşamı
soluğumu tutsam dünya duracak sanki
soluğumu tutsam şiirlerim fışkıracak
bir yitik seviyi kurşunluyorum rastgele
ve bir öykünün bitimsizliği bilincimde
donup donup donmuş tüm imgelem
kuşkuya bulanmış seviden mi ne

ankara; 17.12.1974