Oyalı Mendil Şiiri - Ahmet İdrisoğlu

Kaçamak bakışlarımız vardı,
Sokakta, okulda,
Gelindiğinde evlere;
Göz göze geldiğimizde
Fark edilmesinden utandığımız,
Utangaç bakışlarımız.

Kısa bir, iki söz dolaylı,
Dolaysız;
Sonra sevinirdik,
‘Oh be dedim ya’
‘Dedi ya’
‘Anladı mı dersin? ’

Kibrit kutularımız vardı,
Kitap, defter,
Bahaneler işte canım,
Birkaç masum sözcük içeren,
Mektup sunduğumuz.

Oyalı mendilleriniz vardı,
Siz işlemeseniz de,
Sutyeninizde taşıdığınız;
Kimi uzatıp,
Kimi düşürüverdiğiniz hani?

Alır,
Önce koklardık doyasıya,
Teniniz kokardı,
Bilirdik mahremiyetinize değdiklerini,
Öperdik.

Sonra
Tam da koynumuza koyardık biliyor musunuz?
Tenlerimiz değerdi;
Bilirdiniz
Neler hissettiğimizi.

Ter kokan
Koltuk altlarınıza sokulurduk bir bahaneyle
-Şu ekşi-,
Kimi nazlanırdınız,
Saçınızı arkaya atarken ellerinizle,
Kaldırır kolunuzu,
Daha da yaklaşırdınız
Kimi.

İp atlarken savurduğunuz etekleriniz vardı,
Jartiyerle tutturduğunuz çorabınızın
En üstlerine bakardık.

Ama hep
Siz derdik,
Siz derdiniz,
Lale devri çocuklarıydık biz.

Mendiliniz vardı
Oyalı,
Koklardık,
Öperdik.

06.Şubat.2011 20.20