Övün Çanakkale Şiiri - İsmail Aktaş

Övün Çanakkale

kanlı kanlı kapanlar kuruldu haince,
gece ağlar gibi büründü sessizliğe,
derince bir sükut kapladı bütün siperleri,
beklemekteydi yiğitler inecek gülleleri.
öyle bir bekleyiş ki yarini bekler gibi.
esir alacakmış beni öz vatanımda gafiller,
oysa yardıma gelmişti Bedir'den, Uhut'tan sehitler.

derince bir sükut kaplamışken tüm siperleri,
günün sessizliğini bozmuştu bir gülle sesi.
zehirini akıtmıştı en sonunda tabyalara.
düşünce sipere hayasızca bir gülle,
muhakkak ki kucaklardı bir arslan, onu gülücüklerle.
toprağın altına tek tek döşenir lağımlar
patlayan her lağımda sağnak sağnak yağardı canlar.
yağmur namına, mermi yağardı gökten,
hey hat! bu mermi olamaz,
bir mermi böyle kin kusamaz.

dişlerine kan bulaşmış bir kere haçlıların,
hesabını soracaklar güya geçen yılların.
bilmezki sefil, istanbul bizim
Osmanlı'dan yadigar, destanlar bizim,

aklına koymuş geçecekya Çanakkale'yi,
bilmez ki dağ gibi gemilerin boğaza gömüleceğini.
boğazı geçmek için gemiler hareketlendi,
tek çare Seyyit de koca gülleyi yüklendi.
çelikten zırh istemez bizim göğsümüz,
kalbimizdeki imanla toprağa gömülürüz.
göğsüne saplanmış mermiyle kucaklanır her nefer,
toprak değil Resulullah bağrını açmış bekler.

ey yiğit! kavuşamam diye korkma!
senin de adın yazılıdır bir mermiye mutlaka.
canlar canana koşar toprağa düşen her bedende...
güm güm sallansada zemin,
her gümlemede irkilse de zihnin
siper siper gezer dillerde tekbir.
tekbirle savaşan er mutlaka mücahittir.
esir alacaklardıya öz vatanımda beni,
inince kıyıya kefeni yırtmak oldu hedefleri.

canlar yanar! canım yurdumda ezanlar susarsa!
güller ağlar! bülbülden ırak kalırsa.
ey toprak! çok çok övün!
kaç yiğidi ayırdında anasından, bastın bağrına.
ey Çanakkale! hiç durma sevin!
erişemez bilki kimse, senin bu destanına.
bu savaş kaybedilmezdi elbet
kaybedermiydi ''Kur'an'ın gidiyor'' diyen ümmet

İsmail Aktaş
(2005)