Oubliette Şiiri - Cem Erdemir

Maskülen makina
Dudaklarını kopardım suratından
O gece sayıklayarak eve döndüm
Ortadan yarılmış gibi
Sokakta yürüyen bir karanlık gibi
Camların pervazlarına intihar döşedim
Cebinde kader ve cesaretle alakalı not bulunduran ceset gibi
Acıya gülüyorum
Bir şeyler sayıklıyordum
Ve sonunda dedim
Ben yokum, hiç olmadım
Mutlulukla
Dedim sevişmelerin gölgelerine
Vahşi kalabalık uykusunda
Ben dün gece yaşamadım ama ölmedim de...
Bu nasıl olur ?
Yağmur çiseliyordu
Öylesine neşeliyim ki
Yoksa acılar beni görür
Ve ben de onları
Deniz ortasında uyurum
Uykum çok ağır
Kalbim çocuk
Aklım hatırlamaz
Ne güzel
Ölüm öpücüğü
Veda