Otuzyedinci Son Bahar Şiiri - Devrim Tülay

Ey ruhuma üflenen hayat!
Bir kaya sessizliğine çarparak kırılan tüm ölümlülerden biri
Ve soluk bir nefesin gölgesinde filizlenen ben
Soğuk duvarlar da üşüyen ten

Ölüm ne büyük temizlik, hey!
Doğum kadar…

Yağmurun ve sislerin ortasından çıkagelen
Ömür…
Neden son bahar?
Neden kasımın ayazı?
Alnına işlenen kaçıncı çizgiyim
Anne!
Şuracığa ölüversem
Affeder misin?

Bu kopup gelen gürültü de ne?
Bu cümbüş, kompeti
O gün ki;
Alnını karışlarken ter
Acıyı boncuk boncuk ağırlayan
Ve ilk gülüşü konduran yumuk gözlerime
Sessiz bir merhaba ile gelen ben

Anne!
Ne güzeldin o gün ve sonrasındaki her gün
Teşekkürüm sadece sana

Parmakların dolaşsın saçlarımda
Bir kez ör, bin kez çöz anne
Soğuk kış gecelerine uçuyor aklım sık sık
Ellerin, o derin sıcaklık…
Sinende tutuştur, ışık ol
Şu kof kafama

Bak hala eksiğim
Tutunamadım sen kadar, hayat denen yalana
Gözlerinden aldığım o kutsal, anaç ruh
Şu küçücük bedene sığışamadı

Ah anne!
Yanı başımda dağılan can parçalarım
Ağrım, tutsaklığım…
Tükendim çarçabuk
Ya ölümü ser yoluma
Ya da
Doğur beni en baştan

Devrim Tülay
16 Kasım 2012