Otuz Yaşında Sevdim Seni

Otuz yaşında sevdim seni.
Delice.
Hani çocuklar bayram sabahı
Yeni ayakkabılarını giyer ya,
O sevinç vardı içimde,
Sana her adım attığımda.

Küçük ellerin...
Bebek gibiydi,
Bembeyaz.
Parmaklarının ucunda umut taşıyan
Bir çocuk gibiydin hep.
Mavi boncuklu küpeni pek severdin,
Beyaz fularınla takmayı da.
Sanki her gördüğümde yeniden sevdim seni,
Her defasında biraz daha fazla.
Biraz daha çaresiz.

Kavuşmak
Köpük köpük kabaran denizde,
Sanki bir rüya gibiydi.
Ama o köpükler,
Bir anda çöle döndü içimde.
Dalgalar suskun kaldı,
Kıyıya vuran her dalga
Benden bir parça götürdü.
Çekildi, sessizce.

Yıldızlarım vardı eskiden,
Ama şimdi,
Hepsi ay gibi yalnız kaldı.
Senin yokluğunla söndüler,
Birer birer.
Ne oldu da ayrı düştük,
Neydi bizi ayıran?
Sokağın köşesinde,
O hep oturduğumuz kafede,
Boş kaldı sandalyen,
Kahven hep yarım,
Küçük ellerin kahve fincanına hiç değmedi.

Delice sevdim seni.
Her yerde gördüm.
Her kaldırımda,
Her köşe başında.
Gecekondu mahallelerinde bile
Bir izini aradım.
Gözlerim seni çağırdı,
Ama hep sessiz kaldı sokak lambaları.
Bir akşamüstü,
Issız bir cadde gibi,
Yalnızca gölgem kaldı peşimde.

Neden,
Neden bu kadar uzaktasın?
Bir otobüs durağında bekler gibi,
Sonsuz bir bekleyiş var içimde.
Beni senle buluşturan,
Sonra da sensiz bırakan o talihsizlik
Neydi, hâlâ bilemem.
Belki bir yanlış zaman,
Belki bir kırık saat.

Ellerin,
O küçük ellerin,
Bana dokunduğunda
Dünya duruyordu.
Şimdi ise,
Koca bir boşluk kaldı avuçlarımda.
Ne zaman yürüdüğüm sokaklarda
Adımlarım seninle yarışır,
Kalbim göğsümden çıkacak gibi çarpar,
Bir kavuşmayı beklerdim hep.
Ama kavuşmak,
Çok uzak kaldı bize.
Bir sigara dumanı gibi dağıldı hayallerim,
Gözlerimde yavaşça söndü.

Bir çocuğun bayram ayakkabısı sevinciydi sana kavuşmak,
Ama sen gittin.
Bir anda.
Geride bıraktığın sessizlik,
Sokak aralarında yankılandı.
O çocuk ayakkabılarını kaybetti,
Sanki dünya altüst oldu.

Şimdi,
Bomboş caddelerde dolaşıyorum.
Sana çıkmayan her yol,
Biraz daha yabancı geliyor bana.
Sana dokunamamak,
Bir tokat gibi iniyor yüzüme.
Küçük ellerin hâlâ aklımda,
O bebek misali ellerin,
Mavi boncuklu küpenin ışığını yitirdiği o an,
İçimden bir şeyler koptu,
Bir daha dönmemek üzere.

Sevdamız,
Bir kaldırımda unutulmuş,
Çatlaklarında kaybolmuş bir çiçek gibiydi.
Ne kadar su verirsem vereyim,
Bir türlü yeşermedi.
Toprağı mı kuruydu,
Yoksa biz mi çok kırıldık,
Bilemedim.
Tek bildiğim,
Seni her yerde aradım,
Ama hiçbir yerde bulamadım.

Artık biliyorum,
Sokak lambalarının altında yürüyen ben değilim,
Bir hayal,
Bir anı,
Bir gölge olmuşum.
Seninle kavuşmanın hayalini yaşatan o asi çocuk da
Bir sokak köşesinde kayboldu.

Ama hâlâ,
O beyaz fularını taktığın günleri,
O mavi boncuklu küpenin ışıltısını
Bir ömür boyu unutmayacağım.
Çünkü sen,
Hayatın en gerçek yerinde,
En derinimde kaldın.