Otuz Ekimleri Hiç Sevmem

Ben koyu bir maviyim uçarım gök yüzünde Alır dertlerimi yağmurlarda yıkarım Ölçüsüz metresiz bir takvimin ortasında Biraz zemheriden birazda ağustostan yazarım? Sonra bilirim ben otuz ekimleri hiç sevmem Bilir misin neden üç yüz atmış dört gün yaşarım ben Her gün yaklaşımında uzun atlar yüreğim İçimden tüneller kazırım geçmişin kayalıktaki çiçeğine Çiğ düşmemiş yapraklarından susarım hep Aklımı yoklarım sarsılan solan yanlarımda İçim ürperir her aklıma düşüşünde İşte ben otuz ekimleri bu yüzden hiç sevmem Sarardı ekimin son çiçeği solarken Güneşin, ayın ışıkları; mehtapsız kaldı gururum Koptu en derin ilmeklerim sana bağladığım Arkana baka baka alıp götürdüğün senden İşte ben otuz ekimleri bu yüzden hiç sevmem Neyi hatırlasam aklıma en onulmaz sen geliyor Vuruyorsun serçelerimin kanatlarına Kanatıyorsun papatyalara söylediğim ninnileri Döküyorsun aydınlık gecelere katran karası gözlerini Alıp gidiyorsun hayallerimi fütursuzca İşte ben otuz ekimleri bu yüzden hiç sevmem O gün ruhum daralır Sen gittin o gün, tarumar ettiğinde beni Ruhumu isyana kaldırdığın gündü o gün İşte ben otuz ekimleri bu yüzden hiç sevmem Ayrılığındır bende kütüğe çakılan O gün sende kalsın, artık çıkardım takvimlerimden Gel ey sürgününe kurban olduğum canan! Üfle üfle kor olan ateşimi Eksik kalan günüme Yeniden sarsın her yanımı Alevlerinde yanayım volkanlarının Ve her otuz ekimde ben aklımı kaybediyorum Sen yeniden gidiyorsun yaban ellere Ben yeniden zemherilere giriyorum O gün ben yeniden ölüyorum 19-12-2011 Hayrettin ŞAHİN