Otogar Şiiri Şiiri - Tunahan Gümüş

Bir garibim bu aralar, bir tuhaflık var bende.
Otobüste bağıra bağıra telefonla konuşan ya da ne biliyim son ses müzik dinleyen öndeki yolcu gibi umarsamazım.

Anadolu'nun ücra köşelerinde yer tutmuş, sadece otobüs yolculuğu yapanların dikkatini çeken, bir veya bir kaç şubesi olan, ismi de bir o kadar acayip benzinlik gibi ıssızım, pek gelenim de yok gidenim de.

Ya da ne biliyim muavinden fazladan bir kek istemeye çekinecek kadar utangacım işte.
Umursamaz, ıssız, utangaç.

Belki de daha çok, muavinlerin şehir seslerini bağırdığı bir otogar gibiyim.
Gelenim gidenim çok olsa da misafirim yok gibi işte. Kalabalığın arasında yapayalnız ve unutulmuş gibi.

Kavuşmalara, gözyaşına karışan mutluluklara, en büyük asker bizim asker bağırışlarının sindiği coşkulara uzaktan şahidim hep, tıpkı bir otogar gibi.

Otogar tuvaletine para ödeyince fazladan üç beş peçete almayı da ihmal etmeyen biri gibi açık gözüm biraz da.

Yapayalnız, unutulmuş, açıkgöz.

Otogarda gördüğü veya yan koltukta oturan güzel kıza aşık olabilecek kadar şıpsevdiğim bazen de.

Gecenin bilmem kaçında mola verilen dinlenme tesisinin ayazığında sigarayla içini ısıtmaya çalışan yolcu gibi kederliyim işte biraz.

Ya da ne biliyim kızını otobüse bindirip üniversiteye yollayan kasketli dayı gibi tutucuyum biraz da.

Şıpsevdi, kederli, tutucu.

Ama en çok da otobüsü kaçırmamak için koşan biri gibi aceleciyim aslında.

Ya da ne biliyim boş gözlerle camdan etrafı izleyen bir yolcu gibi düşünceliyim işte.

Aceleci, düşünceli.

Bir tuhafım işte. Bir gariplik var bende.