Otogar Şiiri - Ömer Utku Boyraz

Özlemim fukara çocuk gibi ağlamasıyla uyanıyorum her sabah.
Gecenin siyahının, beyaza calmasıyla yüreğimden düşüyor son damla,
Sıgaramın dumanında boğuluyorum bu gece kafamdan çıkıyor dumanlar..
Ve otogarda bekliyorum gelmeyeceğini bile bile usanmadan.

Ağaç gibiyim yaştım kurudum ve kırık verdin bütün hışmınla.
Tokat gibiydi gözlerin her baktığında yanağıma inerdi tatlı ellerin...
Gözlerini kısarak bakıyor insanlar duran acılardan nasır tutan kalbime..
Tuttuğum topraklardan kan damlıyor şimdi..

Akrepler yelkovanı kalbime taktılar atıyor şimdi her saniye sensizlik yüreğinin orta yerinde.
Freni patlamış kamyon gibi ezip geçtin benğilimi..
Hangi piyonun hangi hamlesiyle geldin de sen gönlümde en büyük yarasın!
Beni bana sal ki yaşayım şu hayatta yalandan ağlayan alçak! !
Kır hücrenin kapısını ver duygularını al duyguları mı?
Ver duygularımı al duygularını...