Otobüs Durağında Şiiri - Ayvaz Çiftçi

İlk önce gözlerime inanamadım, sonra kendime
Sanki hiçbirşey yoktu, yalnız sen vardın otobüs durağında
Beynim karma karışık duygulardayken, dilim ismini söyleyi verdi bir anda.
İnanması çok güç, inanamadığım şeyler oluyordu otobüs durağında.

Dünyalar tatlısı bir ses, hiç de yabancı olmadığım aslında, ismimi söyledi
Evet birbirimizi tanıyorduk fakat ne ben bendim nede o kendisiydi
Ne bende ben kalmıştı nede onda eskilerden bir eser
ama içimdeki sıcaklığı aynıydı.
Bilmem ağlamalı mıydım geçen yıllara
Yoksa gülmelimiydim katıla katıla onlara
Bir duygu seli akıp gidiyordu otobüs durağında

Gözlerimin yaşlarını gizledim,
Hiç unutmadığım günlere şöyle bir gittim
Ne güzel günlerdi o her şeyi paylaştığımız
Şimdi her halimizden belliydi yabancılaştığımız

O eski samimiyet kalmamıştı sözlerde
Ama ben daha farklı bir sıcaklığı yaşıyordum içimde
Uçsuz bucaksız okyanusta hedefleri farklı iki yelken gibiyken
Sanki okyanus küçülmüş bir göl olmuştu
Bu iki yelken bir anda buluşmuştu
Dağ dağa kavuşmamıştı ama insan insana kavuşmuştu.
Ayrılan eller tutuşmuştu otobüs durağında otobüs durağında.