Ötme Bülbül Ötme Şiiri - Adnan Durmaz

ilk çıra ışığının tarihin karanlığında yola çıktığında
kara göğü deryalara çeviren hülya
atılmış dağ köylerinin yüzünde düştüğüm uçurumlar
öksüz anaların kuru bağrında sabır taşı çatlamış
kanadı kırık birer turnadır şuramda

varoşlarda omuz omuza sayısız kondu
ve bakışı kurşun yemiş çocukların
karabasanlarından geçtim
yazılmamış söylenmemiş hüzünleri katettim
elim ayağım naçar
bütün yenilgileri hatmettim
boynumda yağlanmış ibrişim urgan
sırtımda darağacım
yanardağ patlamaları içinde
lav ağlarım

ve kavga
kalbime isyanı ateşle yazdı
zindanlardan daha tutsak
zirveden zirveye kaçak
en diplere düşmelerin ustası
alabildiğince özgür

ölü bakışlarda hazan
bütün makamlar perişan

yelkovan dikenleri haberim verir
yaralıyım doruklarda kalmışım
kütüklüğümde isyan
yüreğim kaybedilmiş aşklardan şerha şerha
mahpus icat olanda ilk ben zincirlenmişim
sırtıma çivilenmiş çarmıhlardayım
çünkü bütün çarmıhlara çakılan benim
benim bütün kavgalarda katlolan
döşüm delik deşik hedef tahtası
kan seli ağıtlarda yanan kor benim
yüzümde tipilere diklenen kangal
gülüşüm dikenler içinde
bağrımın bahçeleri talan edilmiş
ötme bülbül ötme yaralanırım

yeldir hayat yele yele yaşanır
ki kalp gözü yoktur çoğu insanın
bu yüzden sevda diye düştüğüm yarlar
kalbimin gözlerine bıkmadan köz bastılar
saçılmış yeryüzüne uçurumlarda yaşar
ses geçirmez ıssızlarda büyütür sevdasını
yürek yaşlarıyla bizden olanlar

ateşler hapazlamış
kor yemiş alev içmiş yangın açmış
derin suskunluklarında biriktirir hüznünü
ilk çıranın yandığı zamandan beri
karanlığın kalbine akan o ışık seli kadar
gayri bütün mevsimlerde
köseği kesilmiş parmaklarıma
eylüller yağar
ve savrulur zamanın rüzgarında
bir aşk gülümseyişi işvekar
celladımdan yadigar
ötme behey bülbül paralanırım

umudu güneşle yazarken hayat
nadasların kösnül sayfalarına
nedir terk edilmiş düşlerden
hayata kanayan bergüzar
kalbim bahar keserdi vaktevvel
çiçek çığlıklarıyla haykırırdı
bütün susuşların diliyle
gülşene çevirirdi yaralarını
ötme deli bülbül göğüm kan yağar

yetim çocukların gözbebeklerinde
devrimci bir gök buldum kendime
kalbimde kalan ne varsa
onların gülüşüne
kalsın benden sonralara büyük umudum
beni bir süre daha ayakta tutar
ötme bülbül ötme
gönlüm ahu zar

perişan kirpiklerimi
gözyaşlarıma banıp
yarin bakışlarına sevdamı yazdım
neyleyim körmüş
ötme garip bülbül
istemem bundan gayri
gelmesin bahar
Adnan Durmaz
11.10.2013 02:53