Otizmli Mehmet Okul Bahçesinde

Bahçe içerisinde öğretmenler gözlemler,
Koşup oynayanlarla ağlayanlar gülenler…

Bağırışımalar vardır haykırışlarla dolu,
Gözlemlemelerimizin yok başka da yolu…

Tek tük konuşan varsa bilinçli değildir,
Ağır olduklarından tamamı da bezlidir…

İstisnalar dışında olsa da tek kelime,
Sadece Mehmet var ki yalnız iki kelime…

Ezberinde “bu kim” var başka konuşamıyor,
“Bu bir çocuk” deyince sevincinden kaçıyor…

Herkesi yoklayacak bildiği kelimeyle,
Laf bilmediği için müjdesi de bu kimle?

Bir de el sallaması pencereden bakınca,
Ardından fırlar gider bir karşılık alınca…

Pencerelerden bakar bu kim bu kim diyerek?
El sallanmadığında mutlaka bekleyecek…

Pencerenden ayrılmaz, karşılığını almadan,
El salladığın anda fırlar hiç usanmadan…

Varıp döndüğü yerse hocasının yanıdır,
Yine bu kim lafıyla gülümser tavrı vardır…