Ötesi Şiiri - İbrahim Samet

Biter mi benliğimde elem, keder, kahroluş
Sökülür mü sensizliğin kara hicap lekesi
Ardım çıkmazdan bir yol, önüm sıra dik yokuş
Yollarda keskin soğuk, ayağım kansız kesi

Hangi gönül dayanır aşkın giz manasına
Nerede mahfuzdur o esrarı, hazinesi
Yandım ve küle dönüp savruldum mayasına
Dudağımdan kanayan çığlığın hazin sesi

Kanadı kırık ruhum, ağma toy sürüsünde
Kalbim, dalı kökünden kırık leylek yuvası
Bilsem nerededir aşk, hangi dağın birinde
Kelebek midir yahut kâgir ambar güvesi

Misk-i Amber kokusu dağılır kaf dağından
Yarin rüzgarı eser, savrulur aşk yelesi
Gurbet amansız bir ok, vuslatın sadağından
Gerçi görülmüş müdür aşk kalkanı delesi

Mevsimimiz ne yazdır ne kıştır ne de güzdür
Ne kar düşer toprağa ne çiçekler bitesi
Yılları köle etmiş, çağlar boyu hüzündür
Gam diridir ilk gün gibi, neşelerdir yitesi

Aşk dediğin sessiz bir yok oluştur yâr ile
Gönülden geçip söze gelir mi hiç nefesi
Duyulur aşık isen sırlı aşikar ile
Mânâ sarar dört yanı, çatlar varlık sinesi

Bahşişindir manzaram, yollar boyu geçtiğim
Seyretmek servet bana, gözüm akçe kefesi
Fezâ en güzel sudur kana kana içtiğim
Uçmak vuslat ruhumun yeri altın kafesi

Hicran tufanı kopar ağlaşırken bulutlar
Sular sellerle yiter toprağın asudesi
Çaresizlik bir şahi, şehre surdur umutlar
Aklım mahşer meydanı, şahididir yadesi

Bir ateş ki sönmeyen, nuru gözümde yandı
Aklım, mest olup onda bir garip pervanesi
Güneş ufkumdan aşıp gökyüzüme dayandı
Ben Kardelen çiçeği, ölümlü divanesi

Gözlerden silindi var, yokla bir oldu birden
Gerçi gözler de gitti, kalmadı hiç göresi
Yalnız bir hüzme kaldı, baştan aşağı nurdan
Gayrı yokluk kâr oldu, yoktur ondan ötesi.