Osman'ın Ağıdı Şiiri - Ozan Yayla

Anamdan doğalı yüzüm gülmedi,
Eşim-dostum hiç yanıma gelmedi,
Kimse gelip gözyaşımı silmedi,
Biçare dolanır dururum burda...

Dara düştü benim, şu garip başım,
Arayıpda sormaz zalım gardaşım,
Tütüyor gözümde o dağım, taşım,
Çöktüm'ola duman, o bizim yurda...

Durmadan inlerim, çekerim acı,
Olurmuş gardaşdan vefalı, bacı,
Derbeder anamdır başımın tacı,
Turnam, dertlerimi deyim bir durda...

Düştüm yadellere ararım yoktur,
Şaşırıp kalmışım, kararım yoktur,
Garibim, arayıp sorarım yoktur,
Hallarım söyleyim, eğlende şurda...

Güvenipde hangi dallara konam,
Derdimin ortağı, bir garip anam,
Benim derdim çoktur, hangisin yanam,
Bu can dayanırmı bin türlü derde...

Ne kadar karaymış şu benim yazım,
Perişan arada bir oğlum, kızım,
Neşesi yok olmuş, çalmıyor sazım,
Sesi yok tellerin, neylesin perde...

Baharda başa kar yağmış gibiyim,
Bir mavzer kurşunu değmiş gibiyim,
Dik dursada başım, eğmiş gibiyim,
Öyle bir çıkmaza girdimki, zorda...

Çullu köyündenim, Osman'dır adım,
Kökünden kırıktır kolum, kanadım,
Bir duyan olmuyor onca feryadım,
Yardım et Allah'ım, kalmışım darda...

Şu gönül bağımı vurdu bak hazan,
Bulunmaz derdime bir ilaç yazan,
Al eline sazı be Yayla Ozan,
deyiver hallarım, deyiver varda...