Örümcek Ve Azrail Şiiri - Anıl Cihan

Sönmüş yıldızlarla yıkıyorum,
zehir yeşili çocukların;
soğuk taşlarda buğulanmış,
körpecik bedenlerini.
Çocuk rüyalarından, bir suçlu gibi kaçıyorum
köşe bucak,
ve bir örümcek gibi sarkıyorum parmaklarımdan.
Yaramaz çocukların,
elektrik tellerine astıkları,
çamurdan kuşları uçurmak için
bin bir bahaneler üretiyorum kendi kendime.

Yaşamak en ağır imtihanmış meğer,
duvarlara asılmış düz çizgileri bozup,
eğrilerini koymakmış yerlerine.

Avuçlarımda filizlenen,
karanlık şiirleri kırmızıya boyamak,
adetim olmadığı halde;
kırılan camlara inat, kırmızıya boyuyorum.

Ve bir nefeslik ömrümü;
düz çizgilere asıp
zift karası Azraile gülümsüyorum