Örümcek Şiiri - Şule Akşit

Benim hep acelem vardı
Yaşamaya...
İlkokulda arkadaşlarım
Öğretmenin gözüne girmeye çalışır
İlk önce okuyup kırmızı kurdeleyi
Yakalarına taktırmak için uğraşırlardı,
Hırslanırlardı '''en'' olmaya,oysa
Benim hep acelem vardı yaşamaya.
Bunlarla vakit kaybedemezdim.
Onlar aferim için uğraştı,
Ben neşeyle alkışladım,
Yağmurlu havalarda, sümüklü böcek
Güneşli havalarda kelebek kovaladım.
İlk şiirimi dokuz yaşında anneme yazdım.
Biraz büyüyünce ortaokula gönderdiler.
Ama ben gittim mi? Hayır
Gider gibi yaptım,
Değerliydi zamanım.
Vaktim yoktu doktor mühendis olmaya
Benim acelem vardı yaşamaya.
Merhaba dedim aşka... Merhabaaa
İnsan yedisinde neyse
O dur yetmişinde de
Anla ki değişmiyor fıtrat
Benim acelem var yaşamaya
Dedemle,amcam,
Annem bana hamileyken
Dayım da emzirirken ölmüş
Ezelin bilgisiydi belki
Ana karnın da ruhuma işlenen
Garip bir varlığız öleceğini bilen ama
Ne zaman öleceğini bilmeyen.
...............................
Niye anlattım bunları sana
Zaman ve içindekiler
Bir örümcek ağıymış
Sen yakalanmışsın da
Kurtulmak için bana tutunmuş gibisin.
Biliyorsun böyle beni de çekersin
Seni sevdim diye gelmem ki ben ölüme
Seni alır yaşama götürürüm gelirsen
Filmler de gördüm sende görmüşsündür
Çırpınmaya çalıştıkça daha çok dolanırsın
Sana elimi uzatmam ama sırrımı veririm,
Eğer benimle geleceksen,
O seni yemeden,örümceği yemelisin... (!)

Şule Akşit 17:00/30.10.2016