Örtbas. Şiiri - Mustafa Yaman 2

meydanlar boştu yasakken
ben kendim ölçtüm inanın bana
nabzımın ayak seslerini
fısıldayan tatlı iğrenç günaha tutuldum bir sokakta
çekti aldı içeri meydanlar boşken
şehvetle titreyen bir uyanıştan
yazmak gelmiyor içimden
sadece tepki veriyorum.

bütün bir gün boyu kulaklarım
evet bütün bir gün boyu çınladı
beynimin arka bahçesi kurak bir ırmak gibi
susuz nasıl çağladı
durmadan büyüyordu gözlerimde
sürünüyordum bir yerden bir yere
bu değil elbet söylemek istedigim
zamanın ölüyordu bedenimde
söz konusu olan hislerim
alelacele kapanıp kaldığım
Sükûnet bulduğum yegâne meskenim.

o günden sonra elmas gibi yontuyordu düşünceler
ihanetin kırbacı acıtıyordu canımı
düşünmek istemiyordum o kaldırımları
bir gül bahçesiydi ama dikenleri vardı
kanatan yara açan
felekten çaldığım o mahrem anı
örtbas edecek kadar yalancımıydım
yoksa bir zavallımıydım....