Ortasından Bölünürken Gece Şiiri - Atila ...

ORTASINDAN BÖLÜNÜRKEN GECE

Gidişinle, ateşe düşen bir yüreğin çığlığıdır yayılan sokaklara avaz avaz

Bir şarkıdır gecenin kuytuluğunda yürekleri titreten
Bir şarkıdır ince nağmelerin döküldüğü
Kırık bir keman sesinden şarkıdır melankolisinde sarıp sarmalayan

Gece, koynunda sakladığı hançerini batırırken kendi karanlığına
Tam ortasından bölünüyordu

Sevda, maviliğini tüketmiş boz bulanık bir su karışıklığındadır şimdi

İnadına siyah, inadına karanlıktır gece
Saatlerinde vedaların taze izleri

Çürümeye yazgılı, solan bir yaprak gibi gittin
Bir vapur düdüğü idi, iskeleden seni alıp götüren vapurdan geriye kalan
Sen giderken hırçın dalgalar vardı ve beyaz köpükler

Bir ikindi sonrası tebessümsüz bir yaprak gibi düştün yüreğimden

Gözlerimde ahzen bir bakış
Dudağımda erken akşamın hüznü yapışık
Sana el salladım
İçimde hala dumanı tüter sönmeyen yangınların

Gidişinle, çatlamaya yeminsiz tohum,
tomurcuğuna saklanan gül suskunluğundaydı hüzün
Sana el salladım
Bunca sevmelere inat
Gitmelerin alaylı gülüşleri asılıydı duvarlarda

Gidişinle,
‘Kalbim karanlık, gecedeki bulut gibi’*

Söyle şimdi bu menfur cinayetin kimdir faili (14 HAZİRAN 08-ESKİŞEHİR)

*Bertolt BRECHT “Gecedeki Bulutun Şarkısı”