Orta Yerde Şiiri - Kağan İşçen

kimim kimsem yok
uzak yoldan geldim
günbatımlarını düşünerek
ağladım için için
sakallarımda titrek bir yalnızlık
sapsarı kırlangıç uğultularıyla geldim
yolculuğum bir sensizliğeydi
âmâ bir günde birden tüllendi düşlerim
özlemler azgını
kala kaldım orta yerde
ölümle sensizlik arasında

palamutlarımız ıssız
rüzgarlarla sevişti sevişeli yapraklarımız
hatıralarımız savruk
saçlarımız yalnızca sonbahara süpürge
uzun yolculuklara ayırdığım kitabımdı gözlerin

şimdi kim ağlar çifte bakışlı penceremizden
kimin canı sıkılır ayrılık gününün tortusuyla
kim yollarını gözler serçe yürekli bu haylazın

her sokağın yokuşu bir bize dilbazdı
içlenirdik hani puslanırdı gölgeler bile
sisli bir yağmurun ardındakini konuşurduk
kafakafaya
okşardın saçlarımı hani
yuvasını kollayan kuş gibi öperdin
sıcak denizlere söylenmiş ara nağmelerin şefkatiyle

biz hep kaybettik
kazandığımız ayrılığın kırk yamalı bohçasında aşklarımız
biz hep kaybettik
tılsımını yitirmesin diye yalnızlık
kazandığımız geri dönüşsüz biletlerimiz

hüzün tünerdi kulübesine ilk akşam sevgimizin
güneşin en son elleri gölgelerle öyle kardeş
yüzünde o iyi huylu en son ışık
aynalarım gibi kırık paramparça
orta yerde biz
orta yerde o aramızdaki en uzun mesafe
tarar şimdi saçlarımı ölümün saati
o meşhur yalnızlık